ถ้าเรามีโอกาสอ่านพระธรรมเลวีนิติ บทที่
13
เราจะรู้ถึงความเจ็บช้ำจิตใจในชีวิตของคนที่เป็นโรคเรื้อนในยุคนั้น
เขาต้องตกเป็นเศษเดนของสังคม ต้องอับอาย
ถูกประณาม กล่าวโทษจากสังคม
ถูกขจัดขับไล่ออกจากการเป็นคน ๆ หนึ่งในสังคม ถูกขับไล่ออกจากครอบครัว
คนโรคเรื้อนคนหนึ่งในมัทธิวบทที่ 8 คนโรคเรื้อนคนนั้นเข้ามาขอพระเยซูรักษาเขา
เราในสมัยนี้เวลาอ่านเรื่องราวตอนนี้คิดมโนไปว่า
“ดีจัง มีคนเข้ามาหาพระเยซู” แต่หาตระหนักไม่ว่า คน ๆ นั้นเป็นโรคเรื้อนในยุคนั้น
เรามักลืมไปว่า เขามีความสุ่มเสี่ยงแค่ไหน ที่เสี่ยงเข้ามาใกล้ฝูงชน
แล้วร้องขอความช่วยเหลือจากพระเยซู เขาเสี่ยงต่อก้อนหินจากฝูงชนที่ติดตามพระเยซู!
ทั้ง ๆ ที่บริเวณนั้นเป็นนอกเมือง
ติดเขตภูเขาก็จริง
และอาจจะเป็นบริเวณที่เขาหลบซ่อนชีวิตของเขาก็ได้
แต่ที่เสี่ยงเพราะแม้พระองค์จะลงจากภูเขา
(8:1)
แต่มีฝูงชนคนจำนวนมากตามพระองค์มาด้วย
นอกจากว่าเขาต้องร้องตะโกนประจานตนเองบอกให้ผู้คนรู้ว่า
ตนไม่สะอาด ตนเป็นคนมีมลทิน
แต่เขาเสี่ยงที่ร้องขอความช่วยเหลือจากพระเยซู
ชายโรคเรื้อนคนนี้คงคิดใคร่ครวญแล้วว่า
แทนที่จะต้องมาตายอย่างโดดเดี่ยวในป่าเขานี้
สู้เสี่ยงร้องขอพระเยซูช่วยรักษา
แต่นั่นมันเสี่ยงกับก้อนหินจากฝูงชนที่ติดตามพระเยซู... แต่ยังไงก็ตายเหมือนกันมิใช่หรือ?
เมื่อเขาเข้ามาใกล้ เขามองหาเปโตรอยู่ที่ไหน? ถ้าเขาไล่ฉันให้ออกไป ฉันจะทำอย่างไงดี?
เมื่อใกล้ฝูงชนมากขึ้น เขาเกิดคำถามว่า “ถ้าพระเยซูรักษาฉันไม่ได้ล่ะ...???
หรือ
แทนที่ฉันจะได้รับการรักษา
แต่กลับไปแพร่โรคให้คนที่สะอาดล่ะ...อะไรจะเกิดขึ้น?
แล้วถ้าพระเยซูไม่เต็มใจจะรักษาฉันล่ะ?
เมื่อเขาเข้ามาใกล้จนอยู่ต่อหน้าพระเยซู เขาทูลว่า
“พระองค์เจ้าข้า
พระองค์ทรงรักษาข้าพระองค์ให้หายได้ถ้าพระองค์เต็มใจ” (8:2)
พระเยซูทรงยื่นพระหัตถ์แตะต้องชายผู้นั้นและตรัสว่า
“เราเต็มใจจะรักษา จงหายโรคเถิด!” (8:3)
นี่พระเยซูไม่กลัวจะติดโรคเรื้อนจากฉันรึ?
นี่พระเยซูไม่กลัวจะเป็นมลทินรึ?
นี่พระเยซูรักเมตตาฉันจนกล้าทำสวนทางกับพระคัมภีร์หรือ?
ปกติแล้ว
เรามักไม่มีปัญหาที่จะเชื่อว่าพระเจ้าทรงฤทธานุภาพแค่ไหน พระองค์ยิ่งใหญ่ปานใด
แต่บ่อยครั้งนักเรามักสงสัยว่า พระองค์เต็มใจ หรือ พอใจหรือเปล่า?
แต่พระองค์แสดงออกชัดเจนว่า มากยิ่งกว่าพอใจเพียงคำพูดเสียอีก!
ท่านผู้อ่านที่มีความเชื่อศรัทธาที่รักครับ
พระเยซูตรัสกับท่านว่า
“เราเต็มใจ...” ในสถานการณ์ชีวิตต่าง ๆ ที่ท่านเผชิญในแต่ละวัน
ท่านครับ เราถลำตัว...มาไกลเกินกว่าที่จะหันหลังวิ่งกลับแล้วครับ!
ประสิทธิ์ แซ่ตั้ง
บ้านแม่แก้ดน้อย สันทราย เชียงใหม่
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น