คริสตชนอธิษฐานลดน้อยลงในชีวิตประจำวัน

เมื่อคริสตชนรู้สึกว่าตนสามารถจัดการรับมือกับชีวิตได้ เราจะวางแผน ปรึกษาหารือ ตัดสินใจ แล้วลงมือกระทำด้วยตัวเราเอง แต่เมื่อคริสตชนรู้สึกว่า ตนไม่สามารถที่จะจัดการรับมือกับชีวิต เราจะอธิษฐาน

ในฐานะเป็นคริสตชนหลายท่านคงยอมรับว่า การอธิษฐานเป็น “ยาขม” ในชีวิต  แม้แต่ จอห์น สต๊อท  (John Stott) ยังเคยกล่าวไว้ว่า การอธิษฐานเป็นเรื่องปล้ำสู้ที่ยิ่งใหญ่มากในชีวิตคริสตชนของท่าน 

ถ้าเราพิจารณาคริสตชนในศตวรรษที่ 20-21 เราเห็นได้ว่า การอธิษฐานในชีวิตของคริสตชนมีพื้นที่ลดน้อยหดหายลง ไม่ว่าจะเป็นพวกคริสตชนอนุรักษ์ หรือ พวกหัวก้าวหน้าก็ตาม   เราพบอีกว่า คริสตจักรในปัจจุบันนี้ใช้เวลาในการวางแผน ถกเถียง อภิปราย ชี้แจงมากขึ้น   ในขณะพื้นที่ชีวิตในการนมัสการพระเจ้า ในการอธิษฐานขอบพระคุณ อธิษฐานสารภาพความบาปผิด ในการอธิษฐานเผื่อผู้อื่นลดน้อยมีพื้นที่แคบลง

ประเด็นที่ล่อแหลมและสำคัญยิ่งคือ การอธิษฐานที่ทำร่วมกันมักกลายเป็น “การกระทำแค่เป็นพิธี” (ปฏิบัติตามประเพณี) ซึ่งการอธิษฐานแบบนี้มิใช่การอธิษฐานต่อพระเจ้าจากชีวิตจิตใจของผู้อธิษฐาน และในที่นี้รวมถึงการอธิษฐานก่อนรับประทานอาหาร ก่อนนอน ตื่นนอน ก็กำลังถูกเบียดให้ไปอยู่ในพื้นที่ชีวิตชายขอบที่ “กระทำเพียงเป็นพิธี” หรือ “ความคุ้นชิน” เท่านั้น   มิได้อธิษฐานด้วยจิตใจที่สำนึกและจริงใจต่อพระเจ้าว่าเราต้องพึ่งพิงในพระองค์ บ่อยครั้งนักเราขอให้พระองค์กระทำตามการตัดสินใจของเรา ขอนำให้เราทำสำเร็จตามแผนงานที่เราวางไว้มิใช่หรือ?

คริสตชนปัจจุบันนี้กำลังตกอยู่ในภาวะวิกฤติของการอธิษฐาน เราอธิษฐานน้อยลง เลยลดพื้นที่ชีวิตในการอธิษฐานให้จำกัดคับแคบลง การอธิษฐานจากชีวิตจิตใจ ถูกเบียดให้ไปอยู่เพียงชายขอบของชีวิตประจำวัน หรือบางคนบางครั้ง ถูกเบียดออกจากพื้นที่ของชีวิต

การอธิษฐานกลายเป็น “ความสัมพันธ์ทางเลือก” แทน “ความสัมพันธ์ทางหลัก”  กับพระเจ้า แท้จริงแล้วการอธิษฐานเป็นสิ่งที่เป็นชีวิตจิตใจของคริสตชนที่จะต้องประสานสัมพันธ์กับพระเจ้า แต่ถ้าเมื่อใดชีวิตตกอับคับขัน หมดทางสู้ ไม่สามารถที่จะรับมือ เมื่อนั้น เราถึงมุ่งมองหาความช่วยเหลือจากพระเจ้า เมื่อนั้นเราถึงโหยหาพระเจ้า เมื่อนั้นเราถึงอธิษฐานจากก้นบึ้งแห่งชีวิตจิตใจต่อพระเจ้า

ประสิทธิ์ แซ่ตั้ง

บ้านแม่แก้ดน้อย  สันทราย  เชียงใหม่

E-mail: prasit.emmaus@gmail.com; 081-2894499