ท่านเคยร้องทูลต่อพระเจ้า เมื่อชีวิตต้องตกลงใน “ห้วงลึก”
แห่งความสิ้นหวัง เจ็บปวด ทุกข์ยากลำบาก
สับสนว้าวุ่นหรือไม่?
อะไรที่ช่วยท่านอธิษฐานทูลขอต่อพระเจ้าจาก
“ก้นบึ้ง” แห่งจิตใจ ในเวลาที่สิ้นหวัง
หมดกำลังใจเช่นนั้น?
1... ข้าพระองค์ร้องทูลพระองค์จากห้วงลึก 2...
ขอทรงสดับฟังเสียงของข้าพระองค์ ขอทรงเงี่ยพระกรรณ(หู)รับฟังคำทูลวิงวอนขอความเมตตาของข้าพระองค์ด้วยเถิด
(สดุดี 130:1-2 อมธ.)
เสียงร้องทูลของผู้เขียนสดุดี 130 เป็นเสียงร้องต่อพระเจ้าจาก
“ห้วงลึก” (หรือ ก้นบึ้ง)แห่งชีวิตของผู้ที่กำลังตกลงในสภาพชีวิตที่ถูกถาโถม
ครอบงำให้จมลงในสภาพชีวิตที่ทุกข์ยากลำบาก
เจ็บปวด ว้าวุ่น ท้อแท้ และสิ้นหวัง
แท้จริงแล้ว
มิใช่เป็นแต่เพียงเสียงร้องของผู้เขียนสดุดี 130
เท่านั้น
เราท่านปัจจุบันต่างก็เคยพบประสบกับสถานการชีวิตที่ตกลงใน “ห้วงลึก”
เช่นกัน
และในสถานการณ์ชีวิตเช่นนั้น
เราก็ร้องทูลต่อองค์พระผู้เป็นเจ้า
ดังก้องประสานเสียงร้องไปกับผู้เขียนสดุดี 130
เช่นกัน
คำว่า “ห้วงลึก” ตามตัวอักษร
ในที่นี้มุ่งหมายถึง ที่ลึกลงไปในท้องทะเล
เช่นในอิสยาห์ 51:10 “ไม่ใช่พระองค์หรือที่ทำให้ทะเลแห้งเหือด?
คือทำให้ ห้วงสมุทรอันลึก แห้งไป ผู้ทรงทำทางไว้ในทะเลลึก เพื่อผู้ที่พระองค์ทรงไถ่ไว้จะข้ามฟากไปได้”
แต่ถ้าเป็นการพูดแบบเปรียบเทียบ ในที่นี้
“ห้วงลึก” นี้อาจจะหมายถึง “ห้วงลึก” ในชีวิตจิตใจของมนุษย์เรา หมายถึงส่วนลึกลงไปที่เป็นรากฐานชีวิตของเรา
ที่กำลังปั่นป่วน ถูกรื้อทำลาย หรือกระทำให้ล้มครืนลง กระทบต่อความมั่นคงอยู่รอดในชีวิตของเรา
และยังสามารถมุ่งหมายถึง “ส่วนลึกในจิตใจของเรา” ที่กำลังมีสภาพที่ปั่นป่วน สับสน
วุ่นวาย เจ็บปวด ทุกข์ยากสาหัส อ่อนแรง
ห่อเหี่ยว จนตรอกหาทางออกในชีวิตไม่ได้ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเศรษฐกิจ ความสัมพันธ์ ตลอดจนคุณค่าและความหมายในชีวิต
สดุดี 130:1-2
เตือนเราถึงความเชื่อที่สำคัญยิ่งยวดในสถานการณ์ชีวิตเช่นนี้ 2 ประการ
ประการแรก บางครั้งชีวิตของเราจะตกลงในสถานการณ์ “ห้วงลึก” ในชีวิตได้ไม่ว่า ห้วงลึกแห่งความสิ้นหวัง
ความสงสัย ชีวิตตกลงในภาวะล่อแหลมร้ายแรง ในเวลาที่เรารู้สึกว่าชีวิตของเรากำลังแตกหัก
ฉีกขาดเป็นเสี่ยง ๆ เป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย
ประการที่สอง เมื่อชีวิตของเราตกลงใน
“ห้วงลึก” ในสภาพที่เลวร้ายอย่างยิ่ง ผู้เขียนสดุดีบทนี้บอกเราว่าให้เราร้องทูลขอต่อองค์พระผู้เป็นเจ้าจากก้นบึ้งแห่งจิตใจจากสภาพชีวิตที่เรากำลังเผชิญหน้า
ไม่ต้องทำทีว่าเรามั่นคง เรายังไว้วางใจพระเจ้า มีชีวิตที่สงบ และก็ไม่จำเป็นที่จะต้องสรรหาคำที่มาอธิษฐานให้ไพเราะ ใช้ราชาศัพท์อย่างถูกต้อง หรือใช้คำพูดที่ไพเราะสุภาพ
แต่ให้เราร้องทูลต่อพระเจ้าออกมาจากก้นบึ้งแห่งจิตใจของเรา จากก้นบึ้งแห่งความรู้สึกที่แท้จริงของเรา
รวมไปถึงการที่เราจะคร่ำครวญต่อพระองค์ที่มาจากจิตใจโดยธรรมชาติในตัวเราในเวลานั้น
เฉกเช่นผู้เขียนสดุดีได้ทูลขอวิงวอนความเมตตาจากพระเจ้า ด้วยความสำนึกและรู้ว่า พระเมตตาของพระเจ้านั้นสดใหม่ทุกเช้า และไม่มีสิ่งใดที่จะขวางกั้นแยกถ่างสรรพสิ่งที่พระองค์ทรงสร้างออกไปจากพระองค์
(บทเพลงคร่ำครวญ 3:32-33; โรม 8:38-39 อมธ.)
ถ้าขณะนี้ชีวิตของท่านตกลงใน “ห้วงลึก” ให้ท่านร้องทูลต่อพระเจ้าจาก
“ก้นบึ้ง” อย่างจริงใจตามสภาพที่เป็นจริงในชีวิตของท่านเวลานี้ และถ้าเป็นไปได้ ท่านอาจจะไปหาเพื่อน
คนที่ท่านไว้วางใจในพระคริสต์ที่เขาเต็มใจและพร้อมที่จะร่วมร้องทูลขอต่อพระเจ้าเพื่อสถานการณ์ในชีวิตของท่าน
ประสิทธิ์ แซ่ตั้ง
บ้านแม่แก้ดน้อย
สันทราย เชียงใหม่
