ฤาถึงเวลาต้องปฏิรูปการอภิบาลในคริสตจักร?: ตอนที่ 4: ว่าด้วยสองชนชั้นในคริสตจักร

สองชนชั้นในคริสตจักร

การอภิบาลชีวิตคริสเตียนในยุคทันสมัย ได้แบ่งผู้ทำงานอภิบาลออกเป็นผู้รับใช้ “ที่ได้รับการสถาปนา” ซึ่งเป็นผู้อภิบาลมืออาชีพที่ได้รับการฝึกฝนมาเป็นพิเศษ กับ “ผู้รับใช้ฆราวาส” ดังนั้น การทำพันธกิจส่วนใหญ่จึงกระทำโดยศิษยาภิบาล หรือ ศาสนาจารย์ แต่มิได้คาดหวังว่าฆราวาสจะต้องทำอะไรมากมายในงานการอภิบาลชีวิตในคริสตจักร ส่วนมากก็ได้รับการคาดหวังว่า ให้เข้าร่วมนมัสการพระเจ้าด้วยความสัตย์ซื่อ ถวายสิบลดเป็นประจำ และเป็น “ผู้ชม” “ผู้ฟัง” ผู้สังเกตการณ์ทำพันธกิจต่างๆ ในคริสตจักร

แต่คริสตจักรในพระคัมภีร์แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง สมาชิกคริสตจักรทุกคนคือผู้ที่จะอภิบาลชีวิตของคนอื่นๆ สมาชิกแต่ละคนจะอภิบาลชีวิตซึ่งกันและกัน และทุกคนเป็นปุโรหิตต่อหน้าพระพักตร์พระเจ้า (1เปโตร 2:5-9; วิวรณ์ 1:6) แท้จริงแล้วพระวรกายทุกส่วนต่างเป็นพระวรกายแห่งการทำพันธกิจรับใช้ สมาชิกแต่ละคนทำพันธกิจรับใช้ด้วยของประทานที่มีอยู่ในแต่ละตัวคนเพื่อในการทำการดีทั้งปวง(โรม 12:6-8; 1โครินธ์ 12:4-11; 14:12,26; เอเฟซัส 4:11-16; โคโลสี.3:16; 1เปโตร.4:10-11)

ที่เราแบ่งคริสตจักรออกเป็นสองชนชั้นคือ “ฆราวาส” กับ “ผู้รับใช้ที่ได้รับการสถาปนา” นั้นเรากระทำตามมาตรฐานของพระคัมภีร์ตอนไหน? ในเมื่อคำที่เราใช้ทั้งสองคำในคริสตจักรมีส่วนที่ทำให้เราเข้าใจคลาดเคลื่อนไปจากความจริงในพระคัมภีร์ เราจะยอมเปลี่ยนคำที่ใช้แล้วทำให้เข้าใจความหมายผิดไปมาใช้คำที่สามารถสื่อสารความหมายอย่างถูกต้องตามพระคัมภีร์หรือไม่? ในเมื่อสมาชิกส่วนใหญ่ในคริสตจักรถูกทำให้เข้าใจว่าเขาเป็นเพียงสมาชิก เขาเป็นเพียงฆราวาส ดังนั้น งานพันธกิจ งานรับใช้เป็นหน้าที่ของผู้รับใช้ที่ได้รับการสถาปนา ผู้อภิบาลมืออาชีพ แล้วเราจะไปคาดหวังให้สมาชิกคริสตจักรส่วนใหญ่เป็นผู้เชื่อที่เกิดผลเพื่อพระคริสต์ได้อย่างไร? ถ้าสมาชิกคริสตจักรแต่ละคนคือผู้รับใช้และผู้อภิบาลชีวิต แล้วทำไมคริสตจักรไม่เสริมหนุนให้สมาชิกแต่ละคนอภิบาลชีวิตกันและกันในชุมชนคริสตจักร?

ประสิทธิ์ แซ่ตั้ง
บ้านแม่แก้ดน้อย สันทราย เชียงใหม่
สะท้อนคิดจากบทความเรื่อง
The Urgent Need For Reformation in Pastoral Ministry ของ Darryl M. Erkel