ฤาถึงเวลาต้องปฏิรูปการอภิบาลในคริสตจักร?: ตอนที่ 5: ว่าด้วยการใช้ของประทาน

การใช้ของประทาน

การอภิบาลในยุคโลกาภิวัตน์ มักจะมี “ศิษยาภิบาล” เป็นผู้มีอิทธิพลเหนือในงานการอภิบาลทั้งหมด เป็นแกนกลางของการรวมตัวของคริสตจักร อาจจะมีคนอื่นบ้างที่ร่วมในพันธกิจการอภิบาลแต่มีส่วนร่วมในระดับที่จำกัด “ตัวศิษยาภิบาล” และ คำเทศนาของศิษยาภิบาลกลายเป็นจุดศูนย์กลางของพันธกิจ และการพบปะสามัคคีธรรมกันในชีวิตคริสตจักร ซึ่งแตกต่างอย่างชัดเจนกับการอภิบาลในคริสตจักรตามพระคัมภีร์ภาคพันธสัญญาใหม่

คริสตจักรในพระคัมภีร์ภาคพันธสัญญาใหม่มุ่งเน้นให้มีการบ่มเพาะ ฟูมฟัก และเลี้ยงดูชีวิตคริส-เตียนด้วยสมาชิกทุกคนในคริสตจักร ของประทานและการสำแดงจากพระวิญญาณนั้นมีแก่ทุกคนเพื่อประโยชน์ร่วมกัน (1โครินธ์ 12:4-7)

พระคัมภีร์ภาคพันธสัญญาใหม่ สอนว่า คริสตจักรเป็นพระวรกายของพระคริสต์ซึ่งประกอบด้วยหลายอวัยวะ และแต่ละส่วนย่อมทำหน้าที่ของตนเอง และทำงานอย่างประสานสัมพันธ์กับอวัยวะอื่นๆ ในร่างกาย ไม่สามารถที่จะปฏิเสธหรือกีดกันอวัยวะหนึ่งใดในร่างกายไม่ให้ทำหน้าที่บทบาทของตน และพระเจ้าทรงให้ทุกอวัยวะมีความสำคัญเสมอภาคเท่าเทียมกัน ไม่ต้องการให้เกิดการแก่งแย่งกันระหว่างอวัยวะต่างๆ ในร่างกายเดียวกัน แต่ให้อวัยวะทุกส่วนพะวงซึ่งกันและกัน เมื่อเกิดอะไรขึ้นแก่อวัยวะส่วนหนึ่งส่วนใดในร่างกายย่อมมีผลกระทบต่อทุกส่วนในร่างกาย ไม่ว่าจะเป็นการได้รับเกียรติชื่นชม หรือความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นก็ตาม (ข้อ 14-26)

ความสามารถหรือของประทานที่มีอยู่ในแต่ละตัวคนของสมาชิกมีจุดมุ่งหมายเพื่อเสริมสร้างให้ทุกคนทำพันธกิจเพื่อให้ชีวิตชุมชนคริสตจักรเจริญขึ้น และหนุนเสริมชีวิตของสมาชิกคนอื่นๆ ให้จำเริญขึ้นด้วย (14:12; 26) การทำงานประสานสัมพันธ์ของทุกส่วนทุกคนในคริสตจักรนั้นก็เพราะมีพระคริสต์เป็นศูนย์กลางที่ประสานให้เรามีความสัมพันธ์และทำงานสอดคล้องกันด้วยความรักของพระองค์ (เอเฟซัส 4:16) และให้ทุกอวัยวะในพระกายของพระคริสต์ใช้ของประทานเพื่อให้เกิดประโยชน์แก่กันและกัน และเพื่อสำแดงพระคุณนานาประการของพระเจ้า (1เปโตร 4:10)

ประสิทธิ์ แซ่ตั้ง
บ้านแม่แก้ดน้อย สันทราย เชียงใหม่
สะท้อนคิดจากบทความเรื่อง
The Urgent Need For Reformation in Pastoral Ministry ของ Darryl M. Erkel