บทสะท้อนย้อนคิดเมื่อกำลังจะสิ้นสุดปี
ค.ศ. 2015
ผมจำได้ว่า
เมื่อสมัยยังเป็นนักเรียนโรงเรียนพระคริสต์ธรรมเชียงใหม่ หรือที่มักเรียกติดปากกันว่า
“พระคริสต์ธรรมเชียงใหม่”
แล้วต่อมาเรียกว่า “พระคริสต์ธรรมแมคกิลวารี” ล่าสุดเรียกว่า
“วิทยาลัยพระคริสต์ธรรมแมคกิลวารี”
มหาวิทยาลัยพายัพ เอาเถอะ
จะชื่ออะไรก็ตาม...เชิญเปลี่ยนได้ตามสะดวกใจ ถ้าอยู่ในอำนาจของคุณ!
ตอนที่ผมเรียนที่นั่น
ผมมีความคิดความปรารถนาที่จะเปลี่ยนโลกใบนี้
แต่เมื่อกำลังจะจบ ผมมีความตั้งใจและปรารถนาลดลงมาเป็นผมต้องการเปลี่ยนสังคมไทย
แต่เมื่อออกมาทำงานอภิบาลสักพักใหญ่ ผมเชื่อมั่นว่า
สิ่งที่ผมปรารถนาตั้งใจจะทำให้ได้คือปฏิรูปคริสตจักร(โดยเฉพาะคริสตจักรในสังกัดสภาคริสตจักรในประเทศไทย)
แต่เมื่ออายุเลย 35 ใช้ชีวิตฝังตัวทำงานในชุมชน ผมเริ่มเห็นว่าการเปลี่ยนแปลงต้องเริ่มจากชุมชน
แต่เมื่ออายุ 45 ก็พบว่า
การเปลี่ยนแปลงต้องเปลี่ยนที่คน/กลุ่มคนกลุ่มเล็ก ๆ ในชุมชน ชุมชนต้องจัดการตนเองให้ได้ก่อน
แล้วค่อยไปจัดการขนาดกลุ่ม/ชุมชนที่ใหญ่ขึ้นไป
แต่พอเมื่ออายุ 59-60 ผมพบว่า ผมจะต้องเริ่มต้นเปลี่ยนแปลงที่ตนเองก่อน
ใช่ครับ...! มาพบว่าตนเองเป็นตัวปัญหา?
(เป็นไปได้ยังไงนี่?)
ตอนนี้ 63 ย่างเข้า 64
กำลังถามตนเองว่า
เมื่อความคิดที่จะเปลี่ยนคนอื่นมาพลิกเป็นเปลี่ยนตนเองแล้วใครจะเปลี่ยนเรา?
แต่เมื่อสะท้อนคิดก็พบความจริงค่อนข้างชัดว่า เรามักไม่ค่อยยอมเปลี่ยนตนเองหรอก แต่เราพยายามที่จะ “เพิ่ม”
คุณค่าแก่ตนเองมากกว่า
เลยต้องแสวงหาทำโน่นทำนี่ ชิงตำแหน่งนั้น รับปริญญานี้
เพื่อที่จะเพิ่มคุณค่า และ
แสวงหาความหมายให้กับชีวิตของตนเอง
เสียงหนึ่งถามขึ้นในความคิดว่า
“แล้วพบไหม?” ผมเลยสวนกลับไปทันควันว่า
“ก็กำลังหาอยู่...ไม่รู้รึ?... ถามไปทำไม?”
ใช่สินะ... ผมเพิ่งอธิษฐานขอพระเจ้านำสำหรับปณิธานของปีใหม่
2016
แต่เมื่อกลับมาสะท้อนย้อนคิดก็พบว่า
ปณิธานของเราก็คือ
สิ่งสำคัญที่จะทำในปีที่เข้ามาเผชิญหน้ากับเราไร้ทางเลี่ยง แต่ผมดีกว่าหน่อยหนึ่งนะ ปณิธานของผม
เป็นสิ่งที่ผมอยากจะทำในสิ่งที่พระเจ้ามีแผนการ หรือ พระประสงค์ในชีวิตของผมนะ
มีแต่ความเงียบ... ไม่มีเสียงมารบกวนใจ... คิดในใจว่า “อยู่หมัดล่ะ”
มีเสียงที่นิ่มนวลผุดขึ้นว่า... “แล้วที่ว่านั่น มันเป็นวิธีการหนึ่งที่จะเพิ่มคุณค่าของตนเองต่อหน้าพระเจ้าหรือไม่? เป็นการปลอบใจตนเองหรือไม่?
ผมเริ่มหงุดหงิด...
“แล้วจะเอาอะไรกับผม?
แล้วจะทำอย่างไรกับผม?”
“ฟังนะ... เราจะถามและขอเจ้าตอบด้วย... “พระเจ้ามีแผนการ
และ พระประสงค์เฉพาะเจาะจงในชีวิตของท่านแน่
แต่ชีวิตที่ท่านเป็นอยู่ในขณะนี้...
พระองค์จะใช้ท่านตามแผนการและพระประสงค์ได้ไหม?”
“เออวะ... จริง!... แต่ถามตรงถามแรงนะพระเจ้า” ผมตอบเสียงนั้นด้วยเสียงอ่อย ๆ ทางความนึกคิด...
ประสิทธิ์ แซ่ตั้ง
บ้านแม่แก้ดน้อย สันทราย เชียงใหม่
E-mail: prasit.barnabus@gmail.com
081-2894499
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น