อ่านอิสยาห์
29:16; เยเรเมีย์ 18:6; โรม 9:21
เช้านี้ฉันชื่นชอบกับแก้วกาแฟที่ไปซื้อมาใหม่จาก...กรุงเทพฯ
ทั้งรูปทรงและขนาดแก้วดูกะทัดรัด เหมาะมือ
สีสันสวยงาม
เมื่อเทกาแฟที่หอมกรุ่นและร้อนจัดลงไปในแก้วใบนี้ ดูมันไม่สะทกสะท้าน
ฉันชื่นชมแก้วโปรดใบนี้ในใจว่า เป็นแก้วกาแฟที่คุณภาพเลิศแน่
พลันมีเสียงสดใสสอดตอบความชื่นชอบในใจของฉันขึ้นว่า...
เมื่อก่อนนี้ “แก้ว”
ก็ไม่ได้อยู่ในสภาพที่ “สวยสดอดทน” เช่นนี้หรอกค่ะ
แก้วเป็นดินก้อนหนึ่งที่อยู่รวมกับดินอื่น
ๆ ที่ทั้งคนและสัตว์เดินเหยียบย่ำไปมา
จนวันหนึ่งมีคนขุดและตัก
“แก้ว” ขึ้นไปบนรถกระบะ แล้วนำ “แก้ว” มาเทที่แห่งหนึ่ง
“แก้ว” ได้ยินเสียงคนหนึ่งว่า จะเอาแก้วและพวกมาทำเป็นแก้วกาแฟส่งกรุงเทพฯ
ตอนนั้น “แก้ว”
ตื่นเต้นดีใจมาก จะได้เป็นแก้วกาแฟต้องสวยงามมาก ๆ
แล้วยังจะได้ไปเที่ยวกรุงเทพฯ ที่ได้ยินมาว่าเจริญรุ่งเรืองอีกด้วย เราคงสนุกแน่!
คนในโรงงานเริ่มเอาพวกเราไปตากแดด แล้วทุบแล้วบดเราให้ละเอียดเป็นผง
ตอนนั้น “แก้ว”
ร้องเสียงดังว่า “แก้วเจ็บนะ
มาทุบตีแก้วแรง ๆ แบบนี้”
“แก้วเจ็บนะที่มาบดแก้วจนแตกเป็นผงดิน” “ไม่เอาแล้ว
แก้วขอออกจากที่นี่ ขอเป็นก้อนดินดังเดิม”
เสียงนุ่มนวลตอบแก้วว่า “ยังไม่เสร็จ...อีกนิดหนึ่ง”
จากนั้น เขาเอาน้ำเทลงมาที่ตัวแก้วและพวก “ดูซิ
เปียกโชกไปหมด”
เขาเริ่มคลุกเคล้าพวกเราจนเป็นก้อน แล้วนวด
ทุบเราให้เป็นก้อนดินที่เหนียวและนุ่ม
“แก้ว”
รู้สึกว่าทนไม่ไหวแล้วเลยร้องออกมาว่า
“นี่คุณ แก้วเจ็บนะที่มาบีบมานวดแล้วยังทุบแก้วแรง ๆ แบบนี้...ไม่เอา แก้วขอออกจากที่นี่เดี๋ยวนี้”
เสียงนุ่มนวลบอกแก้วว่า “ยังไม่เสร็จ...อีกนิดหนึ่ง”
แล้วเขาแยกแก้วออกจากดินก้อนใหญ่ที่เขานวดจนดูละเอียด
เหนียว และนิ่มนวล
จากนั้น วางแก้วลงบนแท่นที่หมุนได้ ตอนนั้นแก้วนึกว่า
คงน่าสนุกอย่างขึ้นชิงช้าสวรรค์
แต่เขาปั่นแท่นนั้นให้หมุนเร็วขึ้น
ๆ และบีบแก้วเป็นรูปทรงกลม แก้วเจ็บปวดที่ถูกบีบไม่เท่าไหร่
แต่ตอนนั้นแก้วเวียนหัวอย่างสุดสุดจนอยากจะอ๊วก ท้องไส้ปั่นป่วนไปหมด
“พอกันที...เลิก...เลิก...หยุดเดี๋ยวนี้นะ ไม่อยากเป็นแก้วแล้ว เอาแก้วลงจากแท่นเดี๋ยวนี้”
เสียงนุ่มนวลปลอบแก้วว่า “ยังไม่เสร็จ...อีกนิดหนึ่ง”
ตอนนี้แก้วไม่ได้เป็นก้อนดินแล้ว แต่เป็นแก้วรูปทรงสวยงาม น่าภูมิใจค่ะที่ได้เป็นแก้ว
แต่แล้ว...เขานำแก้วเข้าไปในห้องใหญ่สี่เหลี่ยม... แต่นี่เป็นเตาอบนี่!
ความร้อนเริ่มเพิ่มอุณหภูมิสูงขึ้น...สูงขึ้น
“เอาแก้วออกจากเตานี่เดี๋ยวนี้นะ...แก้วทนไม่ไหวแล้ว”
เสียงนุ่มนวลจากข้างนอกที่เขามองทะลุประตูกระจกว่า “ยังไม่เสร็จ...อีกนิดหนึ่ง”
กว่าจะรู้ตัวอีกครั้งหนึ่ง เขาเอาแก้วมาผึ่งบนชั้น ได้รับอากาศเย็น สดชื่น
ตอนนั้นแก้วคิดในใจว่า “เออเรานี่ก็อดทนนะ...ดูซิ
จนได้เป็นแก้วที่มีความแข็งแกร่งมั่นคง”
เขาหยิบแก้วขึ้นมาด้วยสีหน้าที่ชื่นชอบ
พอใจ...
แต่แล้วเขาเอาอะไรไม่รู้ที่เหนียวเหนอะหนะทาลงบนตัวแก้ว กลิ่นก็เหม็น
หายใจก็ไม่ออก
“เห็นใจแก้วเถอะ...
แก้วทนไม่ไหวแล้ว...แก้วต้องตายแน่ ๆ ... พอแค่นี้...เป็นแค่นี้ก็พอแล้ว”
เสียงนุ่มนวลให้กำลังใจแก้วว่า “ยังไม่เสร็จ...อีกนิดหนึ่ง”
เขาทาอะไรไม่รู้ที่เหนียวเหนอะหนะ แก้วคิดว่ามันก็ไม่ได้ทำให้แก้วสวยงามขึ้นที่ตรงไหน?
แก้วคิดในใจว่า ไม่เห็นจำเป็นที่ต้องทาอะไรไม่รู้นี้เลย ไม่เห็นเป็นประโยชน์
เผลอนิดเดียว เขานำแก้วเข้าไปในเตาอบอีกเตาหนึ่ง ที่ดูแน่นหนา
บึกบึนกว่าเตาแรก
ความร้อนแรงค่อย ๆ เพิ่มมากขึ้น มากขึ้น
ร้อนจนสิ่งที่เขาทาบนตัวแก้วถูกหลอมละลาย
แล้วซึมเข้าในตัวแก้ว เกาะติดตัวแก้วแบบดึงไม่ออก
แต่ที่ร้ายแรงคือแก้วทนไม่ไหวกับความร้อนสุดสุด
“นี่คุณ... คุณไม่มีความรู้สึกหรือ?...
คุณลองมาอยู่ในเตาอย่างแก้วบ้างสิ...แล้วจะรู้ว่ามันร้อนระเบิดแค่ไหน”
“เอาแก้วออกจากเตาเดี๋ยวนี้นะ!... สงสารแก้วเถิด... แก้วทนไม่ไหวแล้ว...แก้วตายแน่ ๆ ”
เสียงนุ่มนวลแต่ยืนกรานให้แก้วอยู่ในนั้นต่อว่า “ยังไม่เสร็จ...อีกนิดหนึ่ง”
มารู้ตัวอีกครั้งหนึ่ง ฉันถูกวางบนชั้นในร้านของเขา ดูโดดเด่น!
ฉันยังทึ่งกับตนเองว่า แก้วเปลี่ยนแปลงอะไรมากมายได้ถึงขนาดนี้
คิดถึงตอนเป็นก้อนดินที่คนและสัตว์เหยียบย่ำไปมา ตอนนี้เป็นแก้วที่มีรูปทรงใหม่ สีสันสวยสด
แล้วยังสามารถเป็นประโยชน์แก่ผู้คนที่ต้องการฉัน
นี่เป็นเพราะเจ้าของเสียงที่บอกฉันอย่างนุ่มนวลมาเสมอว่า
“ยังไม่เสร็จ...อีกนิดหนึ่ง”
แล้ว “แก้ว” ก็มาเป็นแก้วกาแฟของคุณเช้านี้นี่แหละ!
ผมใคร่ครวญในใจต่อไปว่า...
อะไรหนอที่ทำให้แก้วอดทนมากมายถึงเพียงนี้... จนเป็นแก้วที่สวยงามน่าใช้?
ถ้า “แก้ว”
หนีออกจากกระบวนการทำแก้วได้
ชีวิตของเธอตอนนี้จะเป็นอย่างไรบ้าง?
ทำให้คิดถึงชีวิตของ
“โยนาห์” และ “บุตรคนเล็ก” (ในคำอุปมาของพระเยซู)
ถ้าท่านเป็นแก้ว...
ท่านจะทำเช่นไรดีครับ?
ท่านเคยคิดจะหนีเหตุการณ์ทุกข์ยากลำบากในชีวิตบ้างไหม?
ท่านเคยรู้สึกว่า “ไม่เอาแล้ว... พอแล้ว... แค่นี้ก็แย่อยู่แล้ว”
บ้างหรือไม่?
ในเวลาเช่นนั้น ท่านเคยทำเช่นไร? และมีอะไรเกิดขึ้นบ้าง?
ข้าแต่พระยาห์เวห์ บัดนี้พระองค์ยังเป็นพระบิดาของพวกข้าพระองค์
ข้าพระองค์ทั้งหลายเป็นดินเหนียว
และพระองค์ทรงเป็นช่างปั้น
ข้าพระองค์ทุกคนเป็นผลงานของพระหัตถ์พระองค์
(อิสยาห์ 6:8 มตฐ.)
ประสิทธิ์ แซ่ตั้ง
บ้านแม่แก้ดน้อย สันทราย เชียงใหม่
E-mail: prasit.barnabus@gmail.com
081-2894499
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น