วันสะบาโตหลังฤดูฝน

ฤดูกาลสำหรับทุกสิ่ง  วาระสำหรับทุกเรื่อง

อ่าน ปัญญาจารย์ 3:1-15

บางครั้งในวันสะบาโต

สิ่งที่เราทุกคนจะทำได้คือ

นั่งในที่นุ่มอุ่น

แล้วฟังเสียงที่กำลังพูดกับเรา.

ฟังเสียงของ...

ความอ่อนเปลี้ยเพลียแรงของตัวเรา  ที่ยิ่งกว่าความเหนื่อยอ่อน

ความหิวอดอยาก   ที่มากกว่าอาหาร

ความกระหาย   ที่มากกว่าเครื่องดื่ม

ความรู้สึกโหยหาที่สบาย   ที่มากกว่าความสบายทางกาย

เช้าวันสะบาโต

ทั้งร่างกายและจิตวิญญาณมุ่งมองแสวงหาเวลาที่ต่างจากเวลาที่ผ่านมา

เวลาที่มีพื้นที่ว่าง   มากกว่าเวลาที่เต็มไปด้วยกิจกรรมมากมาย

เวลาที่จะมุ่งมองหา “พุ่มไม้ไฟ” ที่สวนหลังบ้าน

เวลาที่จะสังเกตดูการเคลื่อนตัวของกระแสลมผ่านกิ่งไม้ที่ไร้ใบ(โกร๋น)

เวลาที่กิ่งไม้โกร๋นยอมปล่อยให้ใบไม้ใบสุดท้ายหลุดร่วงหล่นไปจากมัน

การยอมให้สิ่งที่ใช้ไม่ได้แล้วไปจากเรา

การยอมให้สิ่งที่ไม่ได้นำมาซึ่งความชื่นชมยินดีและความหมายไปจากเรา

การยอมให้สิ่งที่ไม่ได้ทำให้ชีวิตของเราสมบูรณ์พูนครบไปจากเรา

เป็นสิ่งที่ยากลำบากเสียจริงๆ  ที่จะปล่อยให้สิ่งเหล่านี้ไปจากเรา  

ใช่สินะ  การที่ยอมให้บางสิ่งบางอย่างไปจากเรานั้น   มันช่างยากลำบากเสียจริงๆ

ดูเป็นความเลวร้ายเสียจริงๆ

ที่บางสิ่งที่มีคุณประโยชน์ต้องหลุดหล่นลงพื้น

ที่บางสิ่งบางอย่างต้องจมลงในโคลนตมพร้อมๆ กับสิ่งอื่นที่หมดค่าแล้ว

แล้วมันก็จำไม่ได้ว่ามันเป็นอะไรมาก่อน และ มาจากที่ไหน

ผู้คนชั่วอายุหนึ่ง  ให้ชีวิตแก่คนอีกชั่วอายุหนึ่ง

ฤดูกาลหนึ่งลื่นไหลออกไปเพื่ออีกฤดูกาลหนึ่งจะเข้ามาเยือน

พืชผลรุ่นหนึ่งหล่นลงพื้นดินเพื่อก่อเกิดพืชอีกจำนวนหนึ่ง

คลื่นทะเลชุดหนึ่งล่าถอยในขณะที่คลื่นอีกชุดหนึ่งรวมพลังกัน

เพื่อถาโถมเข้ามายังชายฝั่ง

ดูเหมือนจะเลวร้าย

แต่นี่เป็นจังหวะลีลาของสิ่งต่างๆ ที่พระเจ้าทรงสร้าง

และนี่เป็นจังหวะลีลาที่มีความงดงามในตัวของมัน

และนี่เป็นความงดงามที่เราน่าจะชื่นชมยินดีมิใช่หรือ?

เออจริงนะ...  วันนี้เป็นวันสะบาโต...

ปล.   ปัญญาจารย์เขียนไว้ว่า...

ยิ่ง​กว่า​นั้น​อีก ที่​ภาย​ใต้​ดวง​อา​ทิตย์​ข้าพ​เจ้า​เห็น​ว่า

ใน​ที่​ของ​ความ​ยุติ​ธรรม​มี​ความ​อธรรม​อยู่​ด้วย และ​

ใน​ที่​ของ​ความ​ชอบ​ธรรม​มี​ความ​อธรรม​อยู่​ด้วย  (ข้อ 16 มตฐ.)

ประสิทธิ์ แซ่ตั้ง

บ้านแม่แก้ดน้อย  สันทราย  เชียงใหม่

E-mail: prasit.barnabus@gmail.com

081-2894499